"Ik ben zeer vereerd dat ik over Internationale Vrouwendag mag schrijven. Maar na onderzoek over dit onderwerp, slaak ik opnieuw een diepe zucht over de ernst van de situaties waar vrouwen in zitten.

Internationale Vrouwendag blijft anno 2025 belangrijk omdat de wereld moet blijven strijden tegen de grote genderongelijkheden. Ondanks vooruitgang, zijn we nog ver weg van gendergelijkheid.

Aan het huidige tempo, zo blijkt, zou het tot 2158 duren voor er volledige gendergelijkheid is. Dat trage tempo onderstreept de nood aan versnelde actie om de systemische barrières en vooroordelen waar vrouwen mee te maken hebben aan te pakken. Op professioneel en persoonlijk vlak.

Geweld tegen vrouwen blijft een wereldwijd probleem. In 2020 werden 47.000 vrouwen en meisjes vermoord door hun mannelijke partner of familieleden. Wereldwijd heeft 30% van de vrouwen in hun leven te maken gehad met seksueel of fysiek geweld. Sla een krant open en je leest verhalen over dood aangetroffen vrouwen. Veel landen hebben nog steeds wetten die vrouwen discrimineren.

Internationale Vrouwendag is een gelegenheid om de vooruitgang te vieren, mensen bewust te maken van hardnekkige ongelijkheid en te pleiten voor een toekomst waarin alle vrouwen gelijke rechten en kansen hebben.

Ik kom uit Japan. Het land waar het bereiken van gendergelijkheid nog steeds voor grote uitdagingen staat. Ondanks enige vooruitgang, loopt het land nog steeds achter op veel ontwikkelde landen als het gaat om vrouwenrechten en kansen. Japan staat op plaats 116 van de 146 landen in het Global Gender Gap Report van 2022 van het World Economic Forum.

Opgroeiend in Japan, heeft het me veel tijd en moeite gekost om mezelf te bevrijden van de waarden die me van jongs af aan werden ingeprent - dat vrouwen zo moeten zijn... Ik denk dat we moeten werken aan het inspireren van vrouwen om hun ware zelf in handen te nemen. Aan de hoop te kunnen zijn wie ze zijn. De voorstelling waarvan ik deze maand de première speel in Arenberg, 'Care (Past/Present/Future)', is het verhaal van een soort verzoening tussen mijn moeder - die overleeft in een sterk patriarchaal Japan - en mezelf - die dus naar België is gevlucht.

Ik ben vrouw van geslacht, maar ik had graag in een wereld geleefd waar geslacht niets betekende. Een wereld waar ik werd erkend als gewoon een persoon.

De realiteit is echter dat dit niet het geval is en ik wil en héb tijd nodig om de gebeurtenissen, pijn en problemen die ik ervaar als vrouw te delen met andere vrouwen.

Om de genderongelijkheid weg te werken, kunnen we focussen op gelijke kansen in het onderwijs, loopbaanontwikkeling en leidinggevende functies in alle sectoren. En op het creëren van een meer ondersteunende omgeving voor de balans tussen werk en privé. Tijdens mijn onderzoek voor mijn project hoorde ik veel verhalen van andere vrouwelijke artiesten. Ze worstelen allemaal met de balans tussen creatief zijn en ouder zijn.

Het bevorderen en versterken van de diversiteit aan vrouwen in politiek en cultuur zal ook helpen om het stereotype beeld van vrouwen uit te dagen. Het zorgt voor positieve rolmodellen, voor jong en oud.

Als kunstenaar denk ik altijd dat ik dit serieus moet nemen, maar ik geloof dat door dieper te graven in wie ik ben, wat ik wil, waar ik me prettig bij voel, waar ik tegenop zie en bang voor ben, de antwoorden die ik krijg de ongelijkheid zullen veranderen.

Genderstudies in het onderwijs moeten we blijven promoten, om het bewustzijn van de genderkwesties te vergroten en meer begrip en empathie te kweken. En we moeten meer mannen aanmoedigen om actieve bondgenoten te zijn in de strijd voor genderlijkheid, in het besef dat gendergelijkheid ons allemaal ten goede komt.

Door ons op al die dingen te rechten, kunnen we werken aan een wereld waarin vrouw zijn niet wordt geassocieerd met barrières en moeilijkheden, maar gewoon een van de vele manieren is om als mens gelijkwaardig te zijn."

Foto's © Kumi Oguro